URBANITA

Reflexiono ante os improperios anónimos que aparecen nalgún admirado sitio. Reflexiono tamén ante a magnífica exposición de Ian. E volvo retomar o que escribín para escomenzar as bouzafrías.

Sei que eu tamén son un urbanita. Pero non me avergoño, eu non escollín; e máis, de o ter podido facer, probablemente a miña escolla sería a mesma. Iso non nega o meu amor ao meu rural, a aldea dos meus devanceiros.

A miña presenza naquelas paraxes foron esporádicas e de visita. De neno acompañaba á vendima ou matanza. As circunstancias especiais deses días, e a agarimoso actitude dos meus pola miña presenza, fai que as lembranzas sexan inmellorabeis. Dito o cal, non nego a relidade ficticia do paraíso da infancia, paraíso que nunca existiu. Coñezo a dureza da vida no agro e o seu posterior abandono, motivos económicos e de calidade da vida, abandono, pois, das eiras, eidos e montes que non hai moito foron riqueza e agora inzan en selva.

Volvín o ano pasado coa familia que estou formando - a miña familia, - ás festas do lugar. Son galego, e aínda que os meus pequenos non ollaran o que eu ollei hai tantos anos, porque xa non existe, polo menos tento transmitirlles que hai unha raizame, hai un lugar de onde veñen.

Coñezo o significado da visita esporádica á aldea. A aldea como paraíso idealizado onde estar unhas horas e logo voltar a nosa vida presurosa. Nunca foi "paraíso", nin daquela nin agora. Eu podo idealizar, máis non -tento alo menos- ser inocente. A aldea imaxinada non coñece de acordares cedos, de olladas temerosas ao ceo, do medo á chuvia intempestiva, escasa ou desbordante, do medo ao lume. De foros e trabucos. De fame.

Pero non podo nin quero arrenegarme. Non podo porque é inútil, nin quero porque é estúpido.