26 outubro 2006

Regreso á infancia

De neno eu ía ao parque infantil do Castro en Vigo. Eran dous espazos que estaban comunicados por unha pequena ponte sobre a rúa. Creo que agora, que xa non existe esa ponte, chámase ese sitio parque Charlie Rivel. Daquela os bambáns e demáis brincadeiras eran de ferro, saíndolle a ferruxe, e case dende a Praza de España podíase escoitar ás anillas ao petar contra a columna, ao xeito de badaladas infantís. Hoxe desapareceron do Castro aqueles xogos sendo substituidos por outros máis modernos, de madeira e corda, sen dúbida menos perigosos.
O pasado 2 de setembro a miña familia e máis eu achegámonos á Salvaterra de Miño ao Festival da Poesía do Condado, convocados pola excelente música para nenos e maiores de Mamá Cabra.
Alí, no bonito Parque da Canuda, a rentes do Miño, atopei todas aquelas randeeiras vellas de ferro que trinta anos atrás servían aos nenos de Vigo e hoxe valen para os desta beira do río. Emocioneime. Recoñecinas de inmediato: un non se esquece dos vellos compañeiros de xogo. Alí estaban todos eses artefactos ferruxinosos que eu pensaba mortos nunha chatarraría pero aínda vivos e recén pintados non lonxe da cidade natal.
Hei voltar, non só para escoitar poesía e música senón tamén para bambearme nas vellas lembranzas de tempos xa fuxidos.

20 outubro 2006

Os meus deportistas favoritos


Eu son dos que aínda pensan que non todo vale no deporte. Que é máis importante a forma de conquerir as cousas que o resultado final. Que deberían ser fortemente sancionados os tramposos, os pícaros.
Eu penso que un deportista debe sempre procurar a victoria, pero tendo en conta que iso non é o importante senón o valor do teu esforzo e talento para acadala.
Os meus heróes favoritos no deporte non foron gañadores, pero dende logo tampouco se lles pode calificar de perdedores, porque non só gaña o vencedor.
O trofeo que máis ilusión me fixo que me entregaran foi un cadrado de poliespán, cun 2 pintado con rotulador negro. Foi unha noite na Sala Nasa, e mentres Mofa e Befa mo entregaban, Quico Cadaval desfollaba con bo humor tódolos méritos que eu acumulara para ser coñecido como o Poulidor do xadrez compostelán. E non me importa, porque eu admiro a Lutz Long, a Peter Norman...e claro, tamén a Pou Pou.
Lutz Long foi un auténtico heróe: máximo competidor de Jesse Owens na proba de salto de lonxitude nas Olimpiadas do ano 36 en Berlín, diante de Hitler. Long aconsellou a Owens como tiña que facer a talonación previa ao definitivo salto, xa que o estadounidense fixera nulos nos anteriores. Despois, cando Owens gañou a proba foi Long o primeiro en felicitalo. Lutz Long morreu como soldado alemán na Segunda Guerra Mundial, pero Owens nunca esqueceu aquel bo home branco ao que consideraba amigo.
Peter Norman ficou segundo na carreira máis rápida da historia, entre os estadounidenses Tommie Smith e John Carlos. No famoso pódium el non levaba luva negra pero si unha insignia do Proxecto Olímpico para os Dereitos Humáns. Hai dúas semanas, cando morreu, os seus colegas de foto, Smith e Carlos, viaxaron ata Melbourne ao seu funeral.

18 outubro 2006

Cincoenta anos.

Onte, 17 de outubro, cumpríronse cincoenta anos da xogada de xadrez máis famosa do século vinte. Robert J. Fischer, con trece anos, na súa partida con Donald Byrne levou o seu bispo a casilla e6 na xogada dezasete das negras, sacrificando a súa dama... e dando mate pouco despois.
Bobby Fischer, tan inmenso xogador de xadrez coma absolutamente desequilibrado na vida real.

13 outubro 2006

Amendoados e Cocadas... segundo Queneau e Perec

Amendoados:

Trescentos gramos de azucre moreno
Trescentos gramos de améndoa
Tres claras de ovo
Unha culler de canela
Obleas.

Mesturar e remover ben todo menos as claras de ovo. Botar as claras e remexer ata acadar unha masa homoxénea.
Colocar bolas un pouco aplanadas soble obleas ou papel de forno, cun afastamento prudente, para que non se xunten.
Fornear a douscentos graos uns setecentos segundos.

Cocadas:

Cen gramos de coco ralado
Cen gramos de azucre branco
Catro xemas de ovo.

Mesturar ben o azucre e o coco mentres se fornean os amendoados. Botar as tres xemas que sobraron dos amendoados e mesmo outra, e remover ata que fagamos bolas compactas.
Colocar de modo semellante aos amendoados e fornear outros setecentos segundos.

Notas baseadas nun caderno de sobremesas elaborado por mestres de Compostela, dun Centro do Campus. Estas dúas: Paulo Porta. E por suposto, en Mofa e Befa (segundo Álvarez Cáccamo)

Milagre en Milán

Ese é o título (Miracolo a Milano, 1951) dunha marabillosa poesía feita celuloide, realizada por Vittorio de Sica cos cartos obtidos con "Ladróns de bicicletas" (Ladri de biciclette, 1948).
Ao final da película os habitantes do bidonville, da favela milanesa, saen todos xuntos surcando os ceos montados en vasoiras voadoras. Linlle a Romá Gubern a historia dun malintencionado xornalista que lle preguntou a de Sica cara onde ía ese xentío desfarrapado, se para o leste ou para o oeste.
Respostoulle de Sica que iso non importaba, que o importante era que todos decidiran voar xuntos.
Desexo, para o ben de tódolos galegos, que o vindeiro 4 de decembro, ao remate da Asemblea Nacional se poida dicir o mesmo: que decidiron ir todos xuntos.

03 outubro 2006

Tatuaxes

Xustifico a miña aversión ás tatuaxes por causas estrictamente persoais. Eu debía ter trece anos o domingo matutino chuvioso que voltando a casa, subindo polo Castro, á beira dunha clínica de psicoterapia, fun abordado e atracado por dous individuos que se levaron tódolos cartos que eu levaba: 50 pesetas. Un deles tiña no peito unha tatuaxe verde noxenta.
Pasado o tempo souben que a aquel fulano chamábanlle Felo e que era do barrio natal meu: a Salgueira. Non sei que sería del e do seu compinche. Podo elucubrar e non errar moito.
Catro anos despois non parei de ver xente tatuada cando escomencei a traballar na Praia de Palma. Saquei a conclusión que a meirande parte de alemáns, holandeses, franceses e británicos ( sobre todo os mineiros escoceses, que aínda ían alí xusto antes das súas folgas ) tiñan tatuaxes no seu corpo. Daquela volvín comprobar que os españois tatuados pertencían ben ao pequeno grupo de xente do mar ( tatuaxe como función social: posibilidade de recoñecer o cadáver do mariñeiro afogado ) ou ao máis amplo do lumpen.
Polo tanto, sabendo á procedencia da xente tiña unha idea do seu comportamento: Era irrelevante a tatuaxe nos europeos, dependendo máis a posible existencia de problemas da taxa de alcol inxerida e a súa nacionalidade: En Can'pastilla os alemáns e holandeses ebrios tiñan a teima de cantar e durmir; os británicos eran algo máis perigosos, aínda que tamén había xente cuquiña como Steven, un rapaz de Newcastle que non convidou unha noite a unha festa na habitación do seu hotel ( só tiñamos que levar unha botella de algo que contivera alcol para poder pasar), e onde descubrín que non era un mito que a roupa interior favorita dos británicos é a Union Jack.
Porén, moitos dos españois tatuados implicaban un toque de atención: ollo coas bolsas, coas carteiras. As tatuaxes deses elementos repetíanse cansinamente: Nomes de muller mal caligrafiados, corazóns asaeteados, "Amor de Madre", serpes, os catro puntitos na mao que explicaban o teu paso previo pola cadea...
Agora, todo iso mudou considerablemente: Xa non eres un marxinal por estar tatuado. A influenza das estrelas cinematográficas e dos deportistas trocaron a asociación tatuaxe e delincuencia. E agora ata as nenas pijas poden levan sen vergoña un golfiño no nocello, unha flor no escote ou un trisquel nas costas; soportando só as miradas reprobatorias das beatas que consideran a escritura indeleble na pel como unha afrenta, unha falta de respecto, ao templo sagrado que é o corpo.
Dende logo sorprenderíame ver un crego ou unha monxa tatuados, por moi piadoso que fora o lema escrito.
Recoñezo, pois, certo noxo ante un corpo tatuado. E preferiría - se poidera escoller, que non é o caso - que a xente que eu quero non escribira nada no corpo que logo non poidera ser borrado; porque sendo os mesmos, imos cambiando, e o amor eterno de hoxe é un triste divorcio mañá como demostra Johnny Depp e o seu patético Wino Forever no seu brazo.
Recoñezo tamén que, baixo certas circunstancias, hai moitos anos, na miña época que eu chamo bohemia, nunha madrugada no Atlántico, narcotizado polo fume e as Guiness, sentíndome e realmente estando só, decidín que a tatuaxe na caluga dunha rapaza arxentina non era de certo tan desagradable. Decisión miña que, admito, non tivo consecuencias posteriores.
Cavilando eu nestas cousas da escrita epidérmica cheguei a conclusión que, se algunha vez eu toleaba e permitía que me fixeran unha tatuaxe, esa non sería do teu último amor ( que veñen e van ), nin da túa relixión ( que pasamos de fieis a ateos e voltamos segundo o vento ), nin dos fillos e pais ( que están os Xulgados cheos de estúpidos preitos entre eles ). Só hai unha cousa que creo poder asegurar vai seguir comigo toda a miña vida, procedente das primeiras ilusións infantís, tan irracional que a fai perfecta: o escudo do meu equipo de fútbol, unha pequena cruz de Santiago por riba do corazón.
E así seguría o exemplo de Steven, tatuado co escudo do Newcastle, equipo que vai ser moi familiar noso nos próximos dous meses.