O clero na literatura popular galega
Un pequeno libro magnífico que hai máis de vinte anos estivera na casa dos meus pais, e despois desapareceu, cecais no faiado logo dunha mudanza ou na casa dalgún irmán.
Recollía pequenas cantigas e poemas do noso país onde os protagonistas eran os cregos, frades e monxas. Tíñalle eu moito cariño, non só polas picardías dos textos, senón porque unha boa porcentaxe dos versos procedían de Velle, ao mellor procedentes da magna obra de Cuevillas, Xocas e Hermida.
Busqueino por librarías e non está, desapareceu descatalogado.
Lembro que os autores facíanse chamar "Equipo A.P." No limiar explicaban que eran os irmáns Alonso Pimentel, e pasado o tempo souben que eran os fillos do profesor D. Xesús Alonso Montero.
Pasaron os anos e en Santiago de Compostela, nunha época, acompañoume como banda sonora da miña vida a música de Pimenteira: Cuchús Pimentel e Marcos Teira. Non sei se Cuchús foi un dos recopiladores do excelente libro do título, ou simplemente irmán dos autores. De tódolos xeitos, o meu agradecemento.
Agora volta á primeira liña Cuchús: Vaia barullo hai no Parlamento pola versión flamenca do himno. Eu respecto as versións, e máis aínda vindo de quen ven, pero iso non me impide expresar que sen dubidar da calidade que se lle supón,- que non estou preparado para examinar-, paréceme improcedente o que ven de acontecer alí: A irritante señora Villarino volve facer gala de pouca sensibilidade e aínda menos flexibilidade - agás o referente aos estipendios. Coido que non era o sitio nin o momento para facer unha versión flamenca do noso himno: é máis, paréceme tan absurdo o caso que provoca involuntarias gargalladas, e volve demostrar, unha vez máis o excelentísimo inmenso talento - e non só premonitorio - de Quico Cadaval, Víctor Mosqueira, Evaristo Calvo e Piti Sanz en Sempre ao lonxe.
Recollía pequenas cantigas e poemas do noso país onde os protagonistas eran os cregos, frades e monxas. Tíñalle eu moito cariño, non só polas picardías dos textos, senón porque unha boa porcentaxe dos versos procedían de Velle, ao mellor procedentes da magna obra de Cuevillas, Xocas e Hermida.
Busqueino por librarías e non está, desapareceu descatalogado.
Lembro que os autores facíanse chamar "Equipo A.P." No limiar explicaban que eran os irmáns Alonso Pimentel, e pasado o tempo souben que eran os fillos do profesor D. Xesús Alonso Montero.
Pasaron os anos e en Santiago de Compostela, nunha época, acompañoume como banda sonora da miña vida a música de Pimenteira: Cuchús Pimentel e Marcos Teira. Non sei se Cuchús foi un dos recopiladores do excelente libro do título, ou simplemente irmán dos autores. De tódolos xeitos, o meu agradecemento.
Agora volta á primeira liña Cuchús: Vaia barullo hai no Parlamento pola versión flamenca do himno. Eu respecto as versións, e máis aínda vindo de quen ven, pero iso non me impide expresar que sen dubidar da calidade que se lle supón,- que non estou preparado para examinar-, paréceme improcedente o que ven de acontecer alí: A irritante señora Villarino volve facer gala de pouca sensibilidade e aínda menos flexibilidade - agás o referente aos estipendios. Coido que non era o sitio nin o momento para facer unha versión flamenca do noso himno: é máis, paréceme tan absurdo o caso que provoca involuntarias gargalladas, e volve demostrar, unha vez máis o excelentísimo inmenso talento - e non só premonitorio - de Quico Cadaval, Víctor Mosqueira, Evaristo Calvo e Piti Sanz en Sempre ao lonxe.