18 julho 2007

Mil películas

O xornal inglés The Guardian publicou na última semana de xuño a súa lista de mil películas que segundo eles "hai que ver antes de morrer". Como todas as listas, esta non ía ser unha excepción, rechaman algunhas ausencias e máis aínda algunhas presenzas. Como era de prever, destácase unha ampla maioría relativa de films británicos, con algunhas pinguiñas consoladoras para as cinematografías de fala non imperial.
Dende logo non estou de acordo con esa lista - nin case con calquera -, pero foi no relativo ás películas de idiomas ibéricos onde as eleicións foron - segundo os meus criterios - máis disparatadas.
De seguido a xeira destas películas que seica merecen ser vistas antes de morrer (respecto o idioma inglés do título, as traduccións son obvias):
1. All about my Mother. Pedro Almodóvar. 1999
2. Amores perros. Alejandro González Iñárritu. 2000
3. Bombón el Perro. Carlos Sorín. 2004
4. La Ciénaga. Lucrecia Martel. 2001
5. City of God. Fernando Meirelles. 2002
6. Japón. Carlos Reygadas. 2002
7. Live Flesh. Pedro Almodóvar. 1997
8. Memories of Underdevelopment. Tomás Gutiérrez Alea. 1968
9. Los olvidados. Luis Buñuel. 1950
10. Pixote. Héctor Babenco. 1981
11. Soy Cuba. Mikhail Kalatozishvili. 1964
12. Spirit of the Beehive. Víctor Erice. 1973
13. El topo. Alejandro Jodorowsky. 1970
14. Viridiana. Luis Buñuel. 1961
15. Women on the Verge of a Nervous Breakdown. Pedro Almodóvar. 1988
16. Y tu mamá también. Alfonso Cuarón. 2001


Aínda que non se poden meter neste capacho, tamén son citadas: "Belle de Jour", "Un Chien Andalou" e "The discret charm of the Bourgeoisie" de Buñuel, e máis "The Others" de Amenábar.

Dezaseis, sumando portugués e castelán, entre mil películas. Porcentaxe ridícula. E moi discutibles as presenzas e clamorosas as ausencias. ¿Valen de algo estas listas, estes xogos? Si, para recordar as citadas e para nos mergullar nas nosas esquecidas sensacións para atopar as que non están.

Etiquetas:

O Fuco está de volta.

Alédame saber que o autor do Funambulista Coxo, o Fuco, está de volta no ar electrónico dos blogs. Porque escribe ben cousas ben interesantes. Porque grazas a el, a Ian, a Marcos e a tantos e tantos máis eu son cada vez que me paro neles un pouquiño menos ignorante.

Etiquetas:

Once no despacho

Remato por fin coa teima esta. A fin de contas, os libros que están nos andeis do lugar de traballo tampouco queren dicir moito sobre un.
Cando iniciei a aventura deste blog quixen maxinar que unha boa posible causa da súa existencia sería a de que os meus fillos poideran coñecer algo ao seu pai no caso de non estares eu daquela. Por se nun futuro lles vale de algo, eiquí están once libros da biblioteca dun despacho dunha profesión liberal que un día ocupou quen agora isto escribe; once libros ao chou escollidos dentre cada once consecutivos:
1. "Derecho del Registro Civil". María Linacero de la Fuente. Ed. Cálamo.
2. "Los interdictos". Miguel López-Muñiz Goñi. Ed. Cólex.
3. "El juicio verbal del automóvil". Rosa M Méndez, A. Esther Vilalta. Ed. Bosch.
4. "Manual de lingoaxe administrativa". Xermán García Cancela, Carlos Luis Díaz Abraira. EGAP
5. "Aproximación a la historia jurídica de Galicia". Luis Rodríguez Ennes. Xunta de Galicia.
6. "Sistema de Derecho Civil II". Luis Díez Picazo, Antonio Gullón. Ed. Tecnos
7. "Instituciones de Derecho Internacional Público" M Díez de Velasco. Ed. Tecnos
8. "La fiscalidad de las Fundaciones y Asociaciones". Julia Montserrat. Ed. Gestion 2000.
9. "Tramitación de Subvenciones Públicas". Bosco García de Viedma Lapetra, Fernando Gasalla Montesinos. Editado por Asociación Española de Fundaciones.
10. "Curso de gestión y práctica laboral II". Instituto Empresarial de Contabilidad y Economía.
11. "Régimen jurídico de las propiedades particulares en el litoral". Jose Luis Blasco Díaz. Ed. Tirant lo Blanch.

Etiquetas: ,

Once na aldea


Onte foi un día inesperadamente sobresaltado, que obrigou a chamadas intempestivas alén do mediterráneo e viaxes imprevistas cara o que fora no seu momento publicitado como o edificio máis alto do Estado. Na noitiña, xa na aldea, agardando que o tempo ao pasar vaia decidindo a vida, volvo distraer a cabeza co xogo dos once libros, na extensísima biblioteca parcialmente herdada. Eis:

1. "Amigos peligrosos". Peter Viertel. Ed. Ultramar.
2. "Philadelphia". Christopher Davis. Orbis et Fabra.
3. "Porriño: 1895-1995; Recuerdos de un siglo". Editado por Joyería Lorenzo.
4. "Los orilleros" "El paraíso de los creyentes". Jorge Luis Borges, Adolfo Bioy Casares. Ed. Losada
5."Los intereses creados" "La señora Ama". Jacinto Benavente. Espasa Calpe Argentina
6. "Cine de ayer cine de hoy". Rene Clair. Ed. Inventarios provisionales.
7. "Tregua para la orquesta". Fania Fenelon. Ed. Noguer.
8. "Esperando un respiro". Terry McMillan. RBA
9. "Tamiko". Ronald Kirkbride. Círculo de Lectores.
10. "Eduardo VIII". Frances Donaldson. Argos Vergara.
11. "Marxismo, Existencialismo, Personalismo". Jean Lacroix. Ed. Fontanella.

Etiquetas: , ,

17 julho 2007

Once libros

Vou preparar unha mudanza, e xa sei que aparecerán cousas inútiles, outras aparentemente desaparecidas, e dende logo, o volume a mover será inmesurablemente superior a calquer estimación prevista.
Antes de tocar os libros, fago un xogo, no fío do comentado por Punset de que para coñecer unha persoa podes ollar a súa biblioteca. Este experimento ten evidentes eivas: somos dous adultos compartindo espazo de libros; algúns deles están sen ler, e outros foron regalados, polo que non sempre amosan a personalidade dos propietarios senón dos doantes.
Pero alá vai: Escribo o nome do libro despois de contar once volumes, e así ata once veces:
1. "The Complete Benoni". Lev Pshakhis. Editorial Henry Holt.
2. "Historia de O. Retorno a Roissy". Pauline Réage. Biblioteca El Mundo.
3. "La aventura del tocador de señoras". Eduardo Mendoza. Círculo de Lectores.
4. "La maldición de los Dain". Dashiell Hammett. Libro de bolsillo, Alianza Editorial.
5. "El demonio vestido de azul". Walter Mosley. Anagrama.
6. "Paradojas y juegos". Nicholas Falletta. Gedisa Editorial.
7. "Trenes rigurosamente vigilados". Bohumil Hrabal. Ediciones Península.
8. "El compromiso". Elia Kazan. Editorial Bruguera.
9. "Bágoas de facer illas". Anxo Angueira. Edicións Xerais.
10. "Falar galego: no veo por qué". Ana Iglesias Álvarez. Edicións Xerais.
11. "Obra completa 2". Alfonso D. Rguez Castelao. Arealonga. Akal.

Etiquetas: , ,

16 julho 2007

Álvarez

A poesía tamén se aprende na casa porque o ritmo de
"Sombras
Dentes de serra,
lingua de lata,
bico de rata..."

de Xosé María Álvarez fillo, de seguro que provén do pai:

"O año pitaño
vai no paraño.
A cabuxa luxa
marchou onda a bruxa.
O gato cegato
fuxiu ao burato..."

Perdín a aposta, pero a escolla para o Día das Letras é excelente.

Etiquetas: ,

Terrorismo

Tódolos días aprendemos algo. Ou confirmamos o que xa viñamos intuíndo. Nesa vía fóronme dabondo esclarecedores os seguintes textos que enlazo: un de Bruce Schneier e ó outro un artigo de Francisco J Laporta para El País, pero sacado do blog de Martínez Soler.

Coido que no que levo de vida nunca houbo menos atentados terroristas no estado español que nestes últimos tres anos. E por conseguinte menos víctimas. Aínda que non se poida pór data sabemos todos que nos imos achegando máis cedo que tarde á finalización dese fenómeno anacrónico, polo menos no que respecta á violencia etarra.
Eu aíndo lembro a miña adolescencia, onde os cálculos reflictían máis dun asasinado cada tres días. E a reacción airada dende os cuarteis, e máis as resacas da extrema dereita. Moi poucos anos atrás tiñamos que engadir a violencia da extrema esquerda do FRAP, ou de aqueles que o historiador Paul Preston denominou como "sospeitosos de favorecer os intereses da dereita máis extrema" como os GRAPO.
É curioso que nestes tempos comparativamente tan acougados apareza como primeira preocupación dos españois a do terrorismo, o cal me volve demostrar que a vida dos meus compañeiros de pasaporte é moito máis doada ca miña, onde teño estatísticamente moito máis probabilidades de morrer por causa dun accidente de tráfico ou da caída dunha tella que por un ataque terrorista (claro que estando en Compostela non se sabe, que é obxectivo de Bin Laden).

Da violencia que ten como víctima principal á sociedade vasca lembro especialmente catro asasinatos que deixaron en min un notable impacto: O do xornalista José María Portell e máis os precedidos por detencións: o enxeñeiro de Lemóniz José María Ryan, o capitán de Farmacia Alberto Martín Barrios, e o político Miguel Ángel Blanco. Desexaría -como todos, quero crer- que non houbera máis. Pero para o longo camiño volvo aconsellar o revisionado da "dura, honesta, necesaria e plural" película de Medem "A pelota vasca".

Etiquetas:

12 julho 2007

2.500 euros

Agradezo, como non, os futuros 2.500 euros.
Pero o meu agradecemento non exclúe as miñas críticas:
Porque non son formas.
Critico a banalidade da medida: se o que se pretende é fomentar a natalidade no Estado ese non é o vieiro axeitado. Non coñezo a ninguén que poida decidir ter un fillo pola dávida deses cartos. Pero si coñezo unha boa porcentaxe de mulleres con idade e desexos de ser nai que se laian do escasísimo tempo de baixa laboral por mor da maternidade; ou se laian tamén da difícil "conciliación da vida laboral e familiar" das súas parellas; ou asemade lamentan que o Estado non asuma as cargas sociais que agora enfrontan os empresarios que arriscan tendo mulleres en idade núbil; ou as dificultades para atopar escolas de infancia para os máis pequenos...
Critico tamén a universalidade da paga: Non vexo xustificación para que reciban a mesma cuantía unha millonaria que unha desempregada. Supoño que fica agachacha nesta inxustiza a inevitable lacazada do partido de dereitas, que aducirían que de outro xeito estariase chamando a novas emigrantes para que veñan ter os fillos a España. Pero a responsabilidade de quen goberna está en ser xusto e non en tentar acougar aos "descontentos de siempre" na terminoloxía franquista tan grata aos aludidos ( concordo, como tantas outras veces con Ortiz).
Critico, e remato, a sensación de improvisación: medida rechamante pero non meditada nin prevista.
Pero agradézoos.

Etiquetas: ,

11 julho 2007

Señor Pipo

Como a dor nas costas era insoportable, supoño que unha contractura muscular, erguinme cedo, e decidín ir a pe feito a Samil para ver se atopaba ao señor Pipo e mediante magoantes estiramentos e posterior pago de 15 euros, clase B, volvía andar estarricado.
Na cafetería con estética similar á veciña Jonathan Livingston Seagull infórmanme que o señor Pipo faleceu hai unha semana.
Sigo con dór no lombo, e no canto das mans do vello compoñedor teño no estómago ibuprofeno, que non cura pero alivia.
Non entendo como no noso Sistema de Saúde aínda non se promociona, dignifica e regulariza a situación destas persoas que contribuirían a aforrar non só saúde senón tamén miles de euros das arcas públicas.

Etiquetas:

Escudeiro: Campión de España xuvenil da ONCE

Vía páxina web da Federación Galega de Xadrez damos conta que por terceiro ano consecutivo, Ramón Escudeiro, do clube Escola de Xadrez de Pontevedra, ven de se proclamar Campión de España Xuvenil da ONCE, o cal volve demostrar a súa valía que lle fixo merecedor no ano 2005 do Premio Galiza Deporte ao mellor deportista galego con discapacidade.
Unha das evidentes cousas boas que ten o xadrez é que permite o seu achegamento e posterior excelencia a toda clase de persoas sen facer discriminación algunha por razón de sexo, idade, capacidades de mobilidade ou mesmo sensoriais, como é o feliz caso que nos ocupa.
Parabéns.

Etiquetas:

06 julho 2007

Mañá

Mañá acordarei ás sete horas e sete minutos. Botarei un grolo de auga e a durmir un chisquiño máis. E agardar ao ano que ven, ao mes de agosto, ás oito horas oito minutos do día oito, e así sucesivamente, como nun espello que se reflicte noutro espello, e noutro, e noutro...

Etiquetas:

04 julho 2007

O decreto do Galego / El decreto del Gallego

Feijoo di que o PP aposta polo bilingüismo harmónico nas aulas. ¿Que é o bilingüismo harmónico? ¿Que se indique que o 30% das asignaturas deben ser impartidas en galego e, en consecuencia, o 70% en castelán, como ocorría até o de agora? ¿Que en realidade nin siquera se cumprise ese 30%, como viña sucedendo até o de agora, porque o anterior decreto se incumplía sistematicamente en moitos centros?
¿O feito de que a metade das asignaturas se impartan en castelán (50%) e a outra metade en galego (50%), como establece o novo decreto, parécelle a Núñez Feijoo unha imposición do galego? ¿E o que sucedía até o de agora, que o 70% das asignaturas se impartisen en castelán, non lle parecía imposición ao PP?

Propoño que a rede se mobilice a favor do novo decreto, pois é preciso contrarrestrar o discurso reaccionario, mentiroso, alarmista e perverso do PP.

Feijoo dice que el PP apuesta por el bilingüismo armónico en las aulas. ¿Que es el bilingüismo armónico? ¿Que se indique que el 30% de las asignaturas deben ser impartidas en gallego y, por consiguiente, el 70% en castellano, como sucedía hasta ahora? ¿Que en realidad ni siquiera se cumpliese ese 30%, como hasta ahora, porque el anterior decreto se incumplía sistematicamente en muchos centros?
¿El hecho de que la mitad de las asignaturas se impartan en castellano (50%) y la otra mitad en gallego (50%), como establece el nuevo decreto, le parece a Núñez Feijoo una imposición del gallego? ¿Y lo que sucedía hasta ahora, que el 70% de las asignaturas se impartiesen en castellano, no le parecía imposición al PP?
Propongo que la red se mobilice a favor del nuevo decreto, pues es preciso contrarrestrar el discurso reaccionario, mentiroso, alarmista y perverso del PP.


_________________

NOTA IMPORTANTE: Este post está redactado seguindo a filosofía do novo decreto do galego (proporción 50%-50%). Se o redactase seguindo a filosofía do anterior decreto, vixente até hai uns días, este post estaría redactado maiormente en castelán (70%) e unha pequena parte en galego (30%). O espírito deste post, para Nuñez Feijoo, é unha imposición.

NOTA IMPORTANTE: Este post está redactado siguiendo la filosofía del nuevo decreto del gallego (proporción 50%-50%). Si lo redactase siguiendo la filosofía del anterior decreto, vigente hasta hace unos días, este post estaría redactado mayormente en castellano (70%) y una pequeña parte en gallego (30%). El espíritu de este post, para Núñez Feijoo, es una imposición.


Graciñas, Cabrafanada. Gracias, Cabrafanada.

Etiquetas: , , ,

03 julho 2007

Retorno a Brideshead.

Curiosamente, os probablemente meus tres escritores británicos favoritos son católicos: Gilbert Keith Chesterton, Graham Green e máis Evelyn Waugh. (Tamén podería meter na carpeta de favoritos a Somerset Maughman, pero as veces semella tan británico coma francés).
Dunha das novelas de Evelyn Waugh, "Brideshead Revisited" fíxose a para min, sen dúbida algunha, mellor serie de TV que se fixo nunca. Extremadamente fiel á escrita orixinal, alí coñecín por vez primeira a Jeremy Irons, namoreime tamén de Diana Quick, admirei a fermosura irrepetible de Anthony Andrews e volvín aplaudir as interpretacións de Sir Laurence Olivier, Sir John Gielgud, Claire Bloom ou Stephane Audran, por exemplo.

Eu gosto de regalar libros, e na cabeza do meu ránking de máis regalados fican a devandita "Retorno a Brideshead" xunto a tamén excelente "La vida, instrucciones de uso" de Georges Perec.

De seguido, veñen catro momentiños desa novela de Waugh, que a min me parecen especialmente bonitos, en castelán, traducidos por Caroline Phipps para a edición de Tusquets.

Etiquetas: ,

Brideshead 1

"Mientras esperaba en la oscuridad, me horrorizó percatarme de que algo dentro de mí había muerto silenciosamente tras un largo período de deterioro, y me sentí como el marido que, después de cuatro años de matrimonio, se da cuenta de repente de que ya no siente deseo, ternura ni aprecio por la mujer que una vez amó; ningún placer en su compañía, ningún interés en gustarle, ninguna curiosidad por nada que ella pudiera hacer, decir o pensar; ninguna esperanza de que las cosas se arreglen, ningún sentimiento de culpa por el desatre. Yo conocí todo esto, el triste compás de la desilusión marital; todo eso lo habiamos pasado juntos, el ejército y yo, desde los primeros galanteos intempestivos hasta ahora, cuando ya no nos quedaban más que los fríos lazos de la ley, el deber y la costumbre. Yo había representado todas las escenas del drama conyugal, había visto cómo las primeras rencillas se hacían cada vez más frecuentes, cómo las lágrimas afectaban menos, cómo las reconciliaciones eran menos dulces, hasta que todo ello engendraba un sentimiento de despego y de crítica indiferencia, y la creciente convicción de que el culpable no era yo sino la amada. Percibía las discordancias de su voz y aprendí a escucharlas con recelo; capté la incompresión tajante y resentida que se leía en sus ojos y el rictus obstinado y egoísta de la comisura de sus labios. Le conocí de la misma manera que se conoce a la mujer con la que se ha compartido la casa, un día sí y otro también, durante tres años y medio; conocí sus hábitos de desaliño, descubrí lo rutinario y mecánico de sus encantos, sus celos y su egoísmo. El encantamiento había terminado y ahora la veía como a una antipática desconocida con la que me había unido indisolublemente en un momento de locura."

Etiquetas: ,

Brideshead 2

Unha das esceas máis estimulantes, tanto na novela coma na serie.

"Wilcox se alegraba de nuestro interés; le pedimos que nos subiera botellas de cada uno de los arcones y, durante aquellas tranquilas veladas con Sebastian, descubrí realmente el vino, sembrando así la semilla de una rica cosecha que me procuraría consuelo durante tantos años estériles. Nos sentábamos él y yo en el saloncito pintado, con tres botellas abiertas sobre la mesa y tres vasos delante de cada uno. Sebastian encontró un libro sobre el arte de catar vinos y seguimos sus instrucciones al pie de la letra. Calentábamos ligeramente el vaso a la llama de una vela, llenábamos tres cuartas partes, haciamos que el vino se arremolinara, lo sosteniamos cariñosamente entre las manos, lo levantábamos hacia la luz, aspirábamos su aroma, y tomábamos un sorbo, llenándonos la boca, haciéndolo pasar por encima de la lengua, y chasqueando ésta contra el paladar como quien echa una moneda sobre el mostrador. Inclinábamos la cabeza hacia atrás y dejábamos caer suavemente el líquido por la garganta. Luego haciamos comentarios sobre el caldo mordisqueando unas galletas Bath Oliver, y pasábamos a otro vino; volvíamos a probar el primero, y luego otro, hasta que los tres vinos iban circulando, se confundía el orden de los vasos y confundiamos la identidad de cada vino. Nos pasábamos los vasos uno a otro hasta reunir seis, algunos con vinos mezclados, pues habiamos equivocado una botella. Entonces había que volver a empezar con tres vasos limpios cada uno y, al tiempo que las botellas se vaciaban, nuestras alabanzas se tornaban cada vez más exóticas:
- ... un vinito tan tímido como una gacela.
- Como un duende.
- Moteado, como el prado de un tapiz.
- Como una flauta que se tañe junto a tranquilas aguas.
- ... y éste es un vino viejo y muy sabio.
- Un profeta en su cueva.
- ... y éste un collar de perlas sobre un cuello blanco.
- Como un cisne.
- Como el último unicornio.
Y dejábamos la luz dorada de las velas del comedor para salir a la noche estrellada y sentarnos sobre el borde la fuente, refrescando las manos en el agua y escuchando medio borrachos su chapaleo y gorgoteo entre las rocas.
- ¿Crees que deberiamos emborracharnos todas las noches? - preguntó Sebastian una mañana.
- Sí, yo creo que sí.
- Yo también lo creo."

Etiquetas: ,

Brideshead 3

"A mediodía dejó de llover. Al atardecer, las nubes se dispersaron a popa y el sol irrumpió de repente en el salón donde estábamos sentados, volviendo superflua la luz artificial.
- La puesta de sol - dijo Julia- el final de nuestra compañía.
Se levantó y, a pesar de que el balanceo del barco no parecía haberse sosegado, me llevó arriba, a la cubierta de botes. Me cogió del brazo y puso su mano en la mía, en el bolsillo de mi abrigo. La cubierta estaba seca y vacía, barrida sólo por el viento que producía la propia velocidad del barco. Al avanzar con dificultad y lentitud, alejándonos de las motas que despedía la chimenea, nos vimos alternativamente empujados el uno contra el otro, luego separados, casi siempre del todo, con brazos y dedos entrelazados mientras yo me aferraba a la barandilla y Julia se agarraba a mí, de nuevo unidos con violencia, de nuevo desunidos; luego, un empujón más fuerte que los otros me lanzó sobre ella. La apreté contra la barandilla, manteniéndola alejada con brazos que la aprisionaban por ambos lados y, cuando el barco se detuvo un momento al final de su caída, como si quisiera recobrar fuerzas para remontarse, nos quedamos abrazados a la vista de todos, mejilla contra mejilla, su cabello cubriéndome los ojos. El horizonte oscuro de agua que ahora se desplomaba con brillos de oro, permaneció inmóvil encima de nosotros, y luego descendió veloz hasta que me sorprendió mirando a través del pelo oscuro de Julia un cielo ancho y dorado. Ella se vio proyectada hacia delante, contra mi pecho, erguida por mis manos sobre la barandilla, y con la cara pegada a la mía.
Fue en aquel momento, con sus labios cerca de mi oído y su aliento cálido en el viento salado, cuando Julia dijo, aunque yo no había dicho nada: "Sí, ahora" y, mientras el barco se enderezaba y surcaba momentáneamente aguas más tranquilas, Julia me condujo abajo.
No era momento de ternuras superfluas; éstas llegarían, en su momento, con las golondrinas y las flores de tilo. Ahora, en medio de las aguas revueltas, había que cumplir sin más una formalidad. Era como si se hubiera redactado y firmado un acto de entrega de sus estrechas caderas. Yo iba a tomar posesión de una propiedad que luego disfrutaría y ensancharía sin prisas.
Aquella noche cenamos en lo más alto del barco, en el restaurante, y vimos por los miradores cómo despuntaban las estrellas y cómo se columpiaban en el cielo de la misma manera que una vez - recordé - las había visto balancearse por encima de las torres y techos de Oxford. Los camareros prometieron que la noche siguiente la orquesta volvería a tocar y el restaurante se llenaría de gente. Sería mejor que reserváramos ahora, nos dijeron, una buena mesa.
-¡Dios mío! - exclamó Julia- ¿Dónde podemos escondernos durante el buen tiempo, huérfanos de la tormenta?"

Etiquetas: ,

Brideshead 4

Moitas veces, por mor do meu traballo actual, penso nesta conversa entre Charles Ryder e o seu pai. Na pequena pantalla eran Jeremy Irons e Sir John Gielgud.

"- De modo que te vas a divorciar - dijo mi padre -.¿Es realmente necesario, después de haber sido felices todos estos años?
- Verás, no hemos sido particularmente felices.
- ¿Ah, no? ¿No lo habéis sido? Cuando os vi juntos las últimas navidades, recuerdo perfectamente haber pensado que erais muy felices... y haberme preguntado por qué. Verás, te resultará difícil volver a empezar. ¿Cuántos años tienes...? ¿Treinta y cuatro? No es edad para empezar de nuevo. Deberías sentar la cabeza, echar raíces. ¿Has hecho planes para el futuro?
- Sí. Me vuelvo a casar tan pronto obtenga el divorcio.
- Vaya, eso es lo que yo llamaría una tontería. Puedo comprender que un hombre se arrepienta de haberse casado y quiera buscar una salida - aunque yo personalmente nunca sentí la necesidad-; pero deshacerse de una esposa para unirse inmediatamente a otra es cosa que sobrepasa mi entendimiento. Celia fue siempre muy amable conmigo; hasta le tenía cierto cariño. Si no has sido capaz de ser feliz con ella, ¿cómo demonios esperas serlo con otra? Hazme caso, mi querido muchacho, y déjalo todo como está."

Etiquetas: ,