28 setembro 2007

Milagre

O pasado domingo fun testemuña directa por terceira - e probablemente derradeira - vez da milagre do nacemento dun bebé. Alí estaba: disciplinado, nervoso e tamén emocionado. Afortunadamente todo foi ben.
Deséxolle a ela, como aos seus dous irmáns maiores, aquilo que lles requiría Napoleón aos seus xenerais: Sorte na vida.

Etiquetas:

Listas

No post anterior dicía eu rotundamente que o mellor escritor galego vivo é Quico Cadaval. Comparto esa tese con Manuel Rivas, o cal matizaba: "escribe no aire".
Entendo que a miña opinión é tan criticable como calquera outra. Haberá xente que opine que esa cualificación mérecea o propio Rivas, o escritor noso máis vendido alén do telón de grelos. Eu lin nalgún blog loas similares a Xabier Docampo, e por suposto a Méndez Ferrín.
O meu amigo Paulino Vázquez, poeta e xadrecista, opina que ese galardón é propiedade de Bieito Iglesias, e probablemente o seu xuízo esté tamén moi ben encamiñado.
A fin de contas, cada persoa ten o seu preferido, e está ben que así sexa.

Etiquetas:

A décimo segunda noite

Ogallá sexa un grande éxito.
Un grande suceso, nas verbas do mellor escritor galego vivo.

Etiquetas:

Adiviña

¿Qué teñen en común Lew Alcindor, Cat Stevens, Cassius Clay e Terence Trent D'arby?

Etiquetas:

12 setembro 2007

Volta ao colexio

De novo principia o curso, e véñenme a cabeza varias reflexións tras deixar os nenos na escola:

a) A directora solicitou unha excedencia para se dedicar en exclusiva as súas novas responsabilidades políticas no Concello de Vigo. Polo ben da cidade desexo que o faga mellor como Concelleira que como directora, xa que nesto último foi un "desastre sin paliativos".

b) Non entendo como os nenos de tres anos encetan a actividade un doce de setembro mentres os alumnos de Instituto ou Universidade teñen que agardar dúas ou tres semanas máis. Menudo país éste no que os cativiños van a clase moito máis que os adolescentes ou mesmo adultos.

c) Tampouco entendo porque se engade unha hora máis de clase neste mes e no vindeiro xuño. Paréceme excesiva estadía a que vai de 9 a 14 horas para rapaces tan pequerrechos. Deste xeito non se concilia a vida familiar e laboral senón simplemente converter a escola nunha gardería peremnemente adiada dos nenos que teñen pais moi atarefados.

d) Preocúpame a deixación de responsabilidades que os pais de agora estamos a facer, pretendendo que a escola realice o que nós lamentablemente esquecemos: respecto, civismo, modais, educación vial. Durante moito tempo a escola instruía e os pais educaban: Gostariame que non se perderan eses conceptos, porque se obrigamos aos mestres a substituir aos pais naquelo que nós non facemos, redundará en menos tempo de coñecementos para os nosos fillos.

e) En Compostela houbo trocos: Cesou no cargo un home intelixente e moi ben capacitado que fixo un traballo polo menos notable para o ben do país. Pero ese home debe ter unha permanente úlcera de estomago que lle fai ser - din os que o coñecen, non é o meu caso -, soberbio, déspota e malhumorado.
No seu canto anúnciánse novas persoas nas súas responsabilidades: A unha só a coñezo de vista, pero ten boa pinta; como da outra síntome amigo só adianto que me parece mesmo moito máis intelixente e máis capacitado que o cesado, e dende logo, cun excelente talante. Proba diso é o feito de ter aguantado durante moitos meses unha tertulia matutina semanal con dúas persoas máis ben sectarias - e un chisco maleducadas.
Desexo que lles vaia moi ben aos dous, aínda que pasen intres abafantes, xa que o seu éxito será tamén o éxito dos galegos. E que non estén de paso, senón para ficar moitos, moitos anos.

Etiquetas: ,

03 setembro 2007

Gonzalo

Souben neste verán da morte de Gonzalo Areán, producida seica xa hai uns meses. Só teño boas lembranzas desta boa persoa, e quero deixar constancia escrita disto. Cando eu o coñecín sendo neno, na tenda de Gonzacoca en Lalín, el xa me parecía moi maior. Tivo algúns achaques severos de saúde que anticiparon a súa xubilación. Nunca o vin de mal humor, polo contrario, sempre traballaba canturrexando algunha melodía e levando o ritmo coas mans. Cóntabame o meu cuñado que nas últimas visitas que lle fixeron xa non lles recoñecía. A derradeira vez que eu o vin fora xustamente no funeral do pai do meu cuñado: contoume que se ben a morte dun pai era
triste para o que non hai alivio era para a morte dun fillo. Falaba por penosa experiencia propia, xa que o seu fillo Luis, que conseguira seguir - e adiantar - os seus pasos na música, morrera en accidente de coche algún tempo atrás.
Moitas veces neste verán pensei en Gonzalo. Que a terra lle sexa leve, porque o seu recordo, como o do seu compañeiro Titín, ficará en nos.

Etiquetas: