O Celtiña
Na tardiña dun xoves festivo, Corpus Christi, estrei na praia do Vao o uniforme do Celta co número catro ás costas, medias brancas con raias celestes horizontais: Non esquecín nunca o regalo da miña curmá maior: Fun feliz, como non o volvería ser ata moitos anos máis tarde cando me declararon inútil total (para facer o servizo militar... pero iso é outra historia.)
Desde a ausencia de Eduardo Rolland das páxinas do Faro só adoito atopar pracer intelectual lendo os artigos, sempre excelentemente escritos, de Armando Álvarez, ben sexa sobre deportes ou sobre a televisión.
Na actualidade é o mellor escritor-xornalista que ten o Decano da Prensa estatal ( deixo fora, claro, os artigos de Millás ou os de Ferrín e a agudeza metade cándida metade aceda do Sr. Ponte, pai da modelo Laura).
Cómo non estar de acordo co diagnóstico certeiro do domingo pasado?
Voltaremos sobre o tema, porque o Celta, o Celtiña, é a única relixión que agora profeso e que de certo manterei mentras vivamos - eu e o Celta (que a este ritmo é probable que feneza o Celta en moi pouquiño tempo... mágoa).
Etiquetas: fútbol