30 julho 2008

Sisa

Adicado a Benxamín, que seica vai empezar a vivir só.

Etiquetas: ,

15 julho 2008

Festas gastronómicas

Un dos personaxes de Georges Perec, moi rico, decidiu vivir do seguinte xeito: Aprendería a técnica da acuarela durante 10 anos, despois daría a volta o mundo durante vinte anos pintando mariñas , que feitas, serían enviadas a París, onde un artesán convertiríaas en puzzle. Rematada a viaxe, voltaría a casa, onde lle agardaban os crebacabezas e outros vinte anos máis agardando a morte e recompoñendo os puzzles que el mesmo creara anos atrás. Así viviu.
Onte selei con ilusión a bonoloto: Se me tocara xa teño pensada a miña vida de millonario: Daría a volta a Galicia seguindo a rota das festas gastronómicas. Tamén faría un blog onde comentaría o ambiente e calificaría as ambrosías. É ben posible que a morte me atope, anos despois, antes de dar por finalizada a tourneé, porque de certo que habería algunha festa aínda por visitar, pero polo menos estaría satisfeito de ter vivido e morrido como galego.

Etiquetas:

10 julho 2008

Enrique Vidal Abascal. 2

CARTA URGENTE A TODOS LOS GALLEGOS

Pocas veces nuestro país ha estado tan cerca de un acontecimiento tan colosal, tan conmovedor: el valle de Castrelo de Miño, la tierra más fértil, más fecunda de Galicia, va a ser anegado para siempre.
Hecho de tal envergadura moral y física, ¿puede producirse sin un estudio abierto y profundo, sin una discusión a fondo de toda su vibrante problemática? ¿Sabe Galicia lo que ha dicho el ingeniero, el economista, el sociólogo? Y ante todo: ¿cuales son las razones, no ya los sentimientos, de las 8.000 personas que van a romper con la tierra que ellos y sus mayores han creado?
Resulta verdaderamente difícil poner orden a tantas preguntas a cuál más grave y dramática.
Con estas líneas nos proponemos llegar a la conciencia de quienes están ajenos al problema y también a la de aquelllos que lo subestiman. No son - quede claro - nuestras palabras de defensa de un paisaje, evidentemente privilegiado: son la defensa de varios miles de seres ya para siempre condenados al éxodo, a la emigración, una emigración que hasta ahora la feracidad de sus tierras había impedido.
Tampoco pretendemos, ni siquiera en nombre de estos hombres y mujeres, decir no, a secas, a la empresa que va a devorar el bocado más productivo y hermoso de nuestro país. De antemano sabemos que se nos objetará con dos argumentos mil veces esgrimidos: el de la necesidad, el del bien común. Pues bien: es aquí, justamente aquí, donde está el comienzo de la cuestión. ¿Es totalmente necesario, es indispensable construir la presa ahí? ¿Debemos prescindir de una riqueza natural tan soberbia, los opulentos viñedos del valle, en vísperas de la obtención de energía eléctrica por otros procedimientos?
Y en cuanto al bien común: ¿hemos de identificar siempre el bien común con FENOSA?
Por todo ello estimamos que una información pública sobre el gran hecho, que de un modo u otro a todos afecta, es ineludible e inaplazable.
Tal información debería entenderse como un diálogo claro entre las opinioones y los intereses hasta ahora en pugna.

Carlos Alonso del Real.- Catedrático y Vicedecano de la Facultad de Filosofía y Letras.
Enrique Vidal Abascal.- Catedrático y Vicedecano de la Facultad de Ciencias.
Jesús Alonso Montero.- Catedrático.
X.L. Méndez Ferrín.- Catedrático.
Carlos Otero Pardo.- Estudiante de Derecho.
Luis Cochón Touriño.- Estudiante de Filosofía y Letras.
Federico Ordax Avecilla.- Estudiante de Ciencias.
Santiago Lamas Crego.- Estudiante de Medicina.

Etiquetas:

09 julho 2008

Enrique Vidal Abascal. 1

Na porta da Facultade de Matemáticas hai hoxe un cartaz que conmemora o centenario do nacemento de D. Enrique Vidal Abascal, ao tempo que anuncia un congreso matemático na súa honra.
Cando me interesei hai ben anos de sitios en Compostela onde se xogaba ao xadrez, contéstaronme aconsellándome dous sitios: o Nemenzo na zona vella, e o Miami en Doutor Teixeiro - o Atlántico daquela aínda non entrara nas nosas vidas-. Alí, no Miami, nas mesas do medio, efectivamente xogábase ao xadrez polas tardes, e de calados miróns sempre estaban dous anciáns. Un chamábase Javier, e dicía que fora testemuña presencial e ben pertiña do incendio que asolara o teatro Rosalía de Castro en Vigo. O outro ancián parecía algo maior, posiblemente motivado por un pequeno tremor nas mans e na faciana: un home elegante, con garabata.
Ao remate de cada partida, Xosé Luis Veiga, o home que máis sabe de xadrez en Galicia, virábase para comentarlle aos anciáns as incidencias de cada partida, os cales asentían con acenos que significaban que entendían a explicación. O Sr. Javier aínda falaba - e moito - entre partida e partida; o home elegante: D. Enrique Vidal Abascal adoitaba calar, e cando falaba todos escoitaban.
Para un recén chegado coma min, que non coñecía a ninguén dos alí presentes, mozos e vellos, resultaba un chisco emocionante ollar qué tremendo respecto se lle gardaba a aquel señor de exquisitos modais. Ata moitos anos despois non souben por qué.
D. Enrique debía aparecer polo Miami tódalas tardes de luns a venres contra as 17:30 horas, e non se ía ata que o recollía un fillo seu non máis alá das 19:30. Como me pasou con outros persoeiros da vida política galega de finais dos anos 60, Foz ou Federico Ordax, a miña relación con eles naceu e desenvolveuse ao redor de 64 escaques, sen falar xamáis de política.

Etiquetas: , ,