O prestixio profesional é cousa ben delicada. Trabállase durante anos e esforzo, pérdese nunha hora desgraciada. O prestixio é cousa tanto de persoas coma de empresas. Cando se perde adoita non ser recuperable.
Cando era eu moi neno a auga mineral máis importante de España, con moita diferenza, era
"Agua de Solares". Agora non existe pegada daquela supremacía de antaño. Os exemplos son infinitos, como infinita é a estupidez humana.
En tódalas revistas dos sectores das profesións liberais aconsellan extremar o coidado cos clientes insatisfeitos, xa que os efectos nocivos cara a imaxe que poida provocar un deles é superior aos beneficios de vinte calificacións positivas.
En épocas de eleccións voltamos a nosa ollada ás empresas de comunicación e aos seus xornalistas. Hai xa tempo perdimos a inocencia, e resúltanos ben doado decatarnos de que os xornais son, esencialmente, un negocio, e que a procura da verdade é un obxectivo, moitas veces, ben lonxano.
"Eu poño a guerra", "eu fago as novas". Un día, de vagar, habería que retomar o tema de Hearst, das súas obras e da súa vida, do Maine, de Marion Davies, de Chaplin e Ince, de
McKinley.
A anterior lexislatura estatal trouxo como consecuencia o
descrédito perpetuo para xornais como "El Mundo" ou emisoras de radio como a "Cadena COPE", preocupadas de engordar a conta de resultados aínda sacrificando o sentido común, a verdade, e a estabilidade de institucións públicas. Certo é que a audiencia dos medios ven estando predefinida por variabeis ideolóxicas, e que só fica enganado aquel que o desexa:
público acrítico.
O prestixio das empresas xornalísticas non ten porque coincidir co seu tamaño ou coa conta económica positiva de resultados. O prestixio, materia intanxible pero máis segura a medio-longo prazo, neses ámbitos de actuación, adquírese coa progresiva comprobación dos feitos enunciados coa veracidade do publicado. Os que minten acaban pagándoo, porque ao perder a súa credibilidade perden a única arma que posúen para que lles fagamos caso en posteriores ocasións. Un xornalista que minte ou manipula non ten futuro, se o público lector ten un mínimo de respecto a súa propia intelixencia.
Arestora, no balbordo in crescendo das eleccións galegas, a reputación do xornal máis grande do país, "La Voz de Galicia" vai quedar seriamente danada. Eu hai moito tempo que non tiña en grande consideración a este xornal, pillado na desfachatez da sección de deportes, posteriormente na escandalosa versión do acaecido no affaire Ventura Pérez Mariño, na seriedade de cataventos co Prestixe... Seguen e suman...
Sempre me pareceu infantil a equiparación fálica que algúns fan entre "tamaño e prestixio". Nin antes nin moito menos agora considerei a "La Voz de Galicia" como o mellor xornal de Galicia como algúns seguen a repetir. As coordenadas que merecen esa cualificación non aparecen por ningures. É certo que ten a maior difusión de entre os galegos, pero non me parece que a maior tirada lle poida dar vantaxe de excelencia a, digamos, "Das Bild" sobre o "Frankfurter Allgemeine Zeitung" ou "The Sun" sobre "The Times".
Non acredito na veracidade da información que ofrece "La Voz", nen a teño por un xornal útil para o país nen para as súas cidades e vilas ( que seguen preferindo o Faro, la Región, El Correo Gallego ou El Progreso como primeiro xornal), e tampouco sonme de fiar a meirande parte dos columnistas que por alí parecen. Por conseguinte, non leo o que non me interesa, e cando non teño outra cousa a man, leo e desconfío.
Onte na noitiña, facendo zapping na radio do coche, fuxindo dalgúns babecos, apareceu o anuncio dunha entrevista en Antena 3 Televisión a Mariano Rajoy. A entradilla non tiña desperdicio, menos aún o nome da entrevistadora,
Gloria Lomana. Dende logo, eu non vou ser un dos que perda o tempo ollando iso.
Heisenberg dixo que a visión dun experimento inflúe no seu resultado. Que o prusiano falara de dimensións atómicas é o de menos, pódese aplicar a vida en tamaño natural. Os xornais escriben coa esperanza ( moitas veces correcta) da súa influencia nas decisións da xente. Vémolo ben os inquéritos que veñen aparecendo estes días. Xa damos por suposto que a tendencia da empresa vai influir nos resultados previstos. Non é voluntarismo, é mala fe.
Despois do desfogue seguiremos atentos. E eu non digo nada.
Etiquetas: xornalismo