Tres políticos

Na agarda da sentencia do TC sobre o Estatut levo tempo pensando sobre as consecuencias ( e os antecedentes, dos que falarei no seguinte post) e de cando en vez volven aparecer na cabeza os nomes de tres políticos conservadores, que tanxencialmente algo teñen que ver con todo isto, e que me retrotraen a miña infancia.

a) Cruz Martínez Esteruelas: político lóstrego, que fixo unha rápida carreira no franquismo serodio. Responsable por parte de Alianza Popular de defender o sistema electoral español que ao cabo ficou establecido. Obxectivo dos conservadores herdeiros do franquismo: manter o seu status propio sen lle importar a proporcionalidade da representación. A publicidade conservadora contra os nacionalismos periféricos encárganse ben de agachar o feito matemático de que éstes están subrepresentados no parlamento do estado - non digamos Izquierda Unida -, mentres eles, agora o P.P., teñen máis representación parlamentaria da que lle correspondería pola porcentaxe de votos obtida.
No chambo no que se convirtiu o Congreso, o xoven daquela C.M.E., amosou boas artes negociadoras.

b) Manuel Clavero Arévalo: o creador da mítica frase "café para todos" que baixo o verniz do consenso e do compromiso agachaba o sempiterno receo anticatalán, máis exacerbado nas provincias limítrofes, Madrid, Extremadura e Andalucía, de onde era este profesor universitario.
Conseguiuse adiar un conflicto latente dende séculos, as coñecidas tensións territoriais. Canda foi chegada a hora de tentar a resolución - primeira lexislatura de Zapatero - éste erra, na miña opinión, de estratexia. No canto de abordar a reforma constitucional do Título VIII empúrrase ás comunidades máis audaces a trocar os seus estatutos. Pretendíase chegar á mesma meta pero escollendo un atallo complicado: preferiuse a vía dos feitos sen ter preparada a cobertura xurídica que avalara as reformas lexislativas.

c) Ricardo de la Cierva: non nos enganemos, aínda que foi Ministro de Cultura pola UCD, o historiador de la Cierva é un franquista confeso. Que un individuo das súas características fora Ministro de Cultura reflicte de xeito patético a soidade que tivo que padecer Adolfo Suárez para poder escoller a persoeiros que aceptaran entrar no seu proxecto.
Agora, xa ancián, da acubillo aos pseudo historiadores revisionistas. Pobriños.
De la Cierva é autor tamén de dúas frases míticas: a primeira "que error, que inmenso error" foi pronunciada ao coñecerse a eleccción de Adolfo Suárez como presidente de goberno. A segunda, de plena actualidade, foi a súa resposta ás preguntas de Alfonso Guerra interesándose pola retirada da película "El Crimen de Cuenca" da súa posterior enemiga Pilar Miró. De la Cierva dixo: "si hiciésemos caso de la Constitución... que no lo hacemos"


Estas cousas lémbranme a Luis Carandell, cuñado dun gran poeta, popular cronista parlamentario da época, e que a Asociación de Estudiantes onde eu participaba trouxo a dar unha conferencia ao Auditorio da USC, que foi un grande éxito. Carandell lembraba a intervención na Comisión constitucional de Heribert Barrera, de Ezquerra Republicana, defendendo a forma republicana do Estado. Seica provocou a unánime risada cando dixo algo así como: "Todos los países europeos son republicanos, menos... Reino Unido..., Bélgica..., Holanda..., Suecia..., Dinamarca..., Noruega..., Luxemburgo..., Mónaco..., Lietchenstein.